Święty Stanisławie Kostko, módl się za nami.

W komnacie, gdzie Stanisław święty zasnął w Bogu,

na miejscu łoża jego stoi grób z marmuru

taki, że widz, niechcący wstrzymuje sie u progu

myśląc, że święty we śnie zwrócił twarz od muru

i rannych dzwonów echa w powietrzu dochodzi.

Nad łożem tym i grobem świeci wizerunek

Królowej nieba, która z świętych chórem schodzi

i tron opuszcza, nędzy spiesząc na ratunek.

Palm, kwiatów wiele aniołowie niosą,

skrzydłami z ram lub nogą występują bosą.

Gdzie zaś od dołu obraz kończy się ku stronie,

w którą Stanisław Kostka blade zwracał skronie,

jeszcze na ram złoceniu róża jedna świeci:

niby, że po obrazu stoczywszy się płótnie,

upaść ma jak ostatni dźwięk, gdy składasz lutnie.

I nie zleciała dotąd na ziemię - i leci.

Cyprian Kamil Norwid